Darbe kalkışmasının üzerinden bir ayı aşkın bir süre geçti. Darbe gecesi yaşananlar ve kahraman halkın ortaya koyduğu olağanüstü hamiyetli, cansiperane eylemler gözleri yaşartıyor. O gece yaşananları hatırladıkça ülkesini ve milletini seven her insanın minnet duygusu arttıkça artıyor.
Televizyonlarda her gün yeni görüntüler yayınlanıyor... Evet bu kahramanlık destanı unutulmamalı, unutturulmamalı.. Ama bu ülke insanı da normalleşmeli, hayat normale dönmeli.
Her gün yüzlerce kez tekrarlanan darbecilerin şiddet görüntüleri bu toplumun bireylerinin ruh sağlığını bozuyor, bozmaya da devam ediyor. Televizyon ekranları karşısında bulunan henüz küçücük dimağ sahibi çocuklar bu görüntülerden etkileniyor. Yeni nesle bu büyük kahramanlık hikayesi unutturulmamalı, yıllar boyu ders olarak verilmeli ama kan ve şiddet görüntülerinden de olabildiğince onları muhafaza etmeli...
***
Ekranlar konuşan, anlatan, paylaşanlarla dolu. Bunların kimisi malum yapının itirafçısı, kimisi de öteden beri bu yapıya ne kadar büyük düşman olduğunu ilan eden uzak görüşlü (!) kimseler.
Bunları izledikçe insan sormadan edemiyor. Gerçekten bu kimseler paralel yapıdan uzak ve bağımsız bir hayat mı yaşadılar? Yoksa gizlemeye çalıştıkları, kapatmak istedikleri bir şeyler var o yüzden mi bağırdıkça bağırıyor, konuştukça konuşuyorlar... Bilmem nasıl görmek lazım bu durumu...
***
Hızlı bir kadro tasfiyesi söz konusu... Bunlardan hak edenler olduğu gibi yoğun gündemde bazı kimselerin de mağdur edildiğini düşünüyoruz. Etrafımızda tanıdığımız, bildiğimiz öyle örnekler var ki keşke biraz daha hassas olunsa demekten kendimizi alamıyoruz.
Tasfiyeler sonrası devlet geleneğinde süregelen iş ve işlemlerin aksamaması için ivedilikle tedbirlerin alınması ve işleyişin yürümesi adına çabanın gösterilmesi gerekiyor. Askeriye, emniyet, milli eğitim ve diğer kurumlar.
Biz kadim medeniyete sahip devleti âliyenin bakiyesi büyük bir devletiz, bu büyüklüğe halel getirmeyecek tedbirlerin de bir an önce ortaya konulmasını bekliyoruz.
Darbe kalkışması bizi korkutuyor. Hayır ölümler, şiddet, ülkenin elden gitmesi değil... Bunlar hepimizin ortak kaygısı.
Bu ülkede hizmet eden Müslümanların, var olan dini yapıların, cemaatlerin darbeden alacağı “büyük darbe”den korkuyorum.
Bugün darbenin tarafı olduğu bilinen malum yapıya –her ne kadar tasvip etmesek de- dini kaygılarla yardım etmiş, öğrencisini onların okullarında okutmuş, faizsiz diyerek bankalarından kredi kartı almış, bu nedenlerden dolayı işinden aşından olan insanları gördükçe; insan düşünmeden edemiyor: Bu halk artık hangi İslami yapıya yardım etmeye cesaret edebilir ki!
Anadolu’da tek geliri bir ton buğday olan ve hasadının bir kısmını -kendi rızkından keserek- Kuran Kurslarına, cemaatlere veren Hacı Amcayı kim “artık sana bir şey olmaz” diyerek vermeye ikna edebilir.
Korkuyorum tasadduk ve infakın bu cömert halkın gündeminden çıkmasından...
Korkuyorum Anadolu’nun temiz insanının çocuklarını İslam’a hizmet eden insanların yanına eğitim almaya göndermeye kaçınmasından...
Korkuyorum ülkemin geleceğinden...
Korkuyorum dinimize hizmet etme arzusunun ve sevdasının kaybolup gitmesinden...
***
Darbenin tarafı olan malum yapıya gelince... Onlarla mücadele edilmeyecek mi? Tabii ki edilecek. Onlardan kim, nasıl, ne kadar suçlu ise kanunlar muvacehesinde hak ettiği cezaya çarptırılmalı.
Hele ki darbenin yanında, sağında, solunda yer alan, masum insanların ölümüne sebebiyet verenler hak ettikleri cezayı katiyyen almalıdır.
Bugün itibariyle sadece kamuda 80 bini aşkın görevden uzaklaştırma gerçekleşmiş durumda. Bunların eşleri, çocukları, aileleri işin içine katılınca büyük bir kitle karşımıza çıkıyor. Bu kitle işsiz kaldı, aşsız kaldı. Bu durumda yaşanabilecek sosyal ve ekonomik sorunların doğuracağı durumları hesap etmek ve tedbirler almak gerekiyor.
Bu ülkenin selameti için yöneticilere büyüklük yapmak düşer: Bu hataya düşenlere “pişman olma” şansı tanıma, onların da “aldatıldık” demelerine imkan sağlama...
Bu ülkede şu veya bu şekilde kim hiç aldatılmadı ki? Milli Görüşçülerden başka...
YORUMLAR